Algemene informatie    Russische dwerghamster    Campbelli dwerghamster    Roborovski dwerghamster    Chinese dwerghamster    Syrische hamster    Andere soorten    Hybriden    Keuringen
 Algemene informatie    Russische dwerghamster    Campbelli dwerghamster    Roborovski dwerghamster    Chinese dwerghamster    Syrische hamster    Andere soorten    Hybriden    Keuringen

Blog over hamsters

Klik hier voor het blog menu
NKV Bokaal, Exoknaag gehouden op 26 november 2017 
zondag, 26 november, 2017, 6:21 pm - Evenementen
door Martin Braak
Zonder er echt naar uit te kijken, was het vandaag alweer zover: NKV Bokaal. Beetje vreemd, want dat is normaal altijd in december en altijd rond de feestdagen. Vanochtend was het erg koud en sommige mensen hebben sneeuw gezien. Ik niet :( Onderweg hadden we helaas regen en het was in de auto op de heen weg erg stil en rustig. Maar eenmaal aangekomen: dit pakken, dat pakken, handen vol met tassen en op naar binnen.

Ik had aangegeven als er te weinig schrijvers zijn, dat ik wel wil schrijven. En zo gebeurde het vandaag. Vandaag heeft Martin niet de foto's gemaakt, maar geassisteerd bij het keuren van Campbelli dwerghamsters en de kleurmuizen. Wat heel interessant is en heel leerzaam. Ik begrijp wel dat fokkers veelal een verkooptafel hebben, maar als lid moet je ook stil staan dat de vereniging hulp nodig heeft. Als er te weinig hulp is, kan de NKV dit soort activiteiten niet meer organiseren. Helpen met schrijven en aandragen van de dieren betekent dat je met de neus bovenop zit en alles van de keurmeester en de dieren mee krijgt. En niet alleen luisteren, je mag ook vragen stellen. En de keurmeester vertelt je extra informatie. Als je wilt beginnen met fokken is dit zeer leerzaam. Als je dit leest en je bent niet lid, ook zonder lid te zijn mag je NKV gerust helpen.

De Campbelli dwerghamsters waren heel verschillend ten opzichte van elkaar. De eerste had een vrij donker onderkleur op buik. En wat zegt de standaard? Ik begrijp precies hoe dit is gekomen. Vroeger hadden wij de hele mooie warmbruine kleur Campbelli dwerghamsters met een gele gloed rondom de drieboog. En die hadden een veel lichter buikkleur. De gekeurde Campbelli dwerghamster betrof een wat groffe type Altai variant. Eigenlijk heel mooi, maar er zit zoveel verschil in de Campbelli's tegenwoordig. De Campbelli daarop had een te egale vacht. En Bertus de keurmeester viel dat direct op. En ook dit keer Mandarijn hybride Campbelli's en daar zaten ook grote verschillen in. De één was grauwig van kleur en de ander juist prachtig van kleur, maar die had geen goede onderkleur.

Foto behorend bij blog

Ook de kleurmuizen was heel interessant. Ik wist niet dat de wit roodoog muizen veel groter zijn dan de anderen. En Bertus vertelde me over de oren waarvan hij vaak vindt dat deze te laag zitten in combinatie met een te kleine kop. En tussen de gekeurde muizen zaten inderdaad goede en minder goede exemplaren. En hij wees mij wat hij bedoelde: het neigt naar dumbo oren. Wat ik leuk vond is hoe Bertus de uitmonstering noemt. De extremiteiten zijn fraai, waarmee bedoeld wordt dat de uitmonstering mooi is. De Hollanders waren juist heel klein van type en bouw. En het is mooi om te zien wat een goede staartlengte en dikte is. Ik heb nooit bij stil gestaan dat zowel de lengte als dikte beoordeeld wordt. Want tja, hamsters en staarten...

Er waren twaalf witte muizen ingeschreven en Bertus vertelde dat hij daarvan de lat wat hoger legt op ander eigenschappen dan de kleur. Want de kleur is sneller goed te fokken. De wit donkeroog is mooier wit dan de wit roodoog. Waar we even bij stil hebben gestaan, is of de roodoog evenveel ziet. Eén exemplaar was overduidelijk gestrest en zat ook met de kop heen en weer te schudden. Het is heel lastig om iets over zicht te beoordelen. Anneke kwam een Mongoolse gerbil tegen die doof is en liet alle keurmeesters dit zien. Doof is niet gewenst namelijk.

Bij zwarte muizen heb ik wat vragen gesteld over de pootjes en de nagels. Waren de pootjes vroeger wit? Ja. En zou het nu om extreme black gaan? Ja, waarschijnlijk wel. Maar als keurmeester kan je niet in de dieren zelf kijken en weet je qua erfelijk achtergrond niets. En dat was ook duidelijk bij de blauwe kleurmuizen. Een aantal hadden een bruine ticking. En dan is het de vraag of het een zwart verdund met blauw is conform de standaard of dat het om een zeer donker agouti gaat die verdund is met blauw. Trouwens, er was ook een goud-agouti die zo donker van kleur was, dat het niet meer warm te noemen valt. De kleur had veel weg van een echte wildkleur muis. De bruine warme kleur ontbrak geheel.

Bij een muis moest ik het volgende noteren: het vertoont iets grannen. Hiermee wordt bedoeld dat er oude haren tussen de vacht zitten. Of ik het fout!, maar Google helpt me niet met het vinden van de juiste definitie.

Na het schrijven kon ik nog even wat foto's maken en bij de Russische dwerghamsters aanschuiven terwijl een aantal Merle's, wildkleuren en blauw-wildkleuren gekeurd werden. Anneke vertelde aan een aantal fokkers waarop zij precies let en wat zij van Merle vindt. Ze vindt dat de band rondom de nek goed zichtbaar moet zijn en op de achterhand meerdere vlekken aanwezig moet zijn. Dit keer zagen we weer een aantal verkeerde staartdracht. De staart draait onder het kontje. Terwijl de staart niet moet draaien. Ook was er een exemplaar waarvan de buitenbenen wat te ver uit elkaar stonden. Anneke vertelde over hybride en dat dit door hybride komt. Maar terug rijdend naar huis dacht ik hier nog even over. Cees de Best, een topfokker die in ouder jaren veel prijzen heeft gewonnen en prachtige Russische dwerghamsters had, had hetzelfde probleem. Hij wilde zijn showlijn verbeteren met wildvang Russen. Eenmaal ingekruist en een paar generaties later zag een keurmeester dat de staartdracht niet goed was en dat de hamsters niet goed zaten qua houding. Hij heeft dit geprobeerd uit te fokken, maar helaas bleef dit generaties aan. Hij is daarom gestopt met fokken. Dit probleem lijkt heel erg op wat wat we nu zien en toen kwam dit absoluut niet door hybriden. Maar juist door het kruisen van verschillende types Russen. We kennen verschillende typen, afkomstig uit andere regio's en bouw en type verschillen. Het is ingeval heel goed om als fokker de staartdracht, de zithouding en de stand van de achterbenen te beoordelen. Evenals de ogen. Maar dat zag ik op de show niet.

Foto behorend bij blog

Ik moet eerlijk zijn de dag ging heel snel voorbij. Vandaag niet heel veel mensen gesproken. Maar dat maak ik de volgende keer goed! Dan gaat Martin als vanouds foto's maken! Een geslaagde dag!
Aankomend zondag zijn Peter en Martin op #Exoknaag #hamsters 
woensdag, 22 november, 2017, 7:14 am - Evenementen
door Martin Braak
Ik krijg her en der de vraag of wij, Peter en ik, aankomend zondag op Exoknaag aanwezig zijn. Natuurlijk, als vanouds. Mijn broer Peter staat weer achter de verkooptafel en neemt diverse Syrische hamsters en Russische dwerghamsters mee. Wil je zekerheid, reserveer dan bij mijn broer Peter. Dan kan je ook van te voren naar bepaalde kleuren vragen. Weet je zijn emailadres niet, neem dan via het contactformulier contact met mij op.

Afgelopen weekend heb ik een paar foto's van een aantal beschikbare hamsters gemaakt. Een paar hiervan zijn al verkocht.

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog
Wie mij kent, herinnert zich me wel, het is goed zo #alvleesklierkanker #kanker 
dinsdag, 21 november, 2017, 5:42 pm - Persoonlijk
door Martin Braak
Foto behorend bij blog
Zaterdag 18 november werd ik wakker terwijl ik droomde dat ik met mijn moeder aan het praten was. Net op het moment dat ik de vraag stelde: hoe gaat het met je? En ik als antwoord kreeg: ik ben zowel heel erg koud als heel erg warm. Na een paar minuten wakker zijn, ging door mijn gedachten dat mijn vader Johan zoveel op mijn broer Peter leek toen hij zo oud was als Peter. En dat het niet Peter was die mijn moeder zag. En toen de eerste zonlicht te zien was, ben ik opgestaan en heb ik Tommy verzorgd. Na het kammen pakte ik hem op en stond ik voor het raam. En daar beneden op de grond huppelde een wilde muis richting de deur van mijn garage. Daar lag nog wat voer wat ik per ongeluk heb laten vallen. Hij ruimde dat op. En daarna huppelde hij de ander kant op en ging onder de schutting door.

Mijn moeder Marga Braak kreeg in april het slechte bericht dat er vlekken op haar lever te zien waren en dat het hier om kwaadaardige kanker ging. Ze voelde het al aan dat het niet goed zat. Ze was namelijk zo raar moe. Dat rare moeheid had ze bij verzorgen van kennissen en familieleden in laatste stadia vaker gehoord en hoort bij kanker. Een vermoeidheid die anders is en niet goed onder woorden gebracht kan worden. Maar er was nog hoop. Want mijn moeder had twee jaar geleden borstkanker gehad en misschien was het wel uitzaaiingen van borstkanker. En dat zou eventueel behandeld kunnen worden als dat hormoongevoelig zou zijn. Maar na verder onderzoek bleek het om alvleesklierkanker te gaan en de uit de lever genomen cellen reageerden nergens op. Wij hadden van te voren al hierover gesproken. Stel eens voor dat ... Dan moet je voor kwaliteit gaan en niet voor kwantiteit. Een lastige keuze, want je wilt als mens graag zo lang de naasten blijven zien. In het gesprek met de arts vroeg mijn moeder haar: stel eens voor ik zou jouw moeder zijn, zou jij mij chemo aanraden? Je zag haar nee schudden terwijl ze geen antwoord gaf.

Richting de uitgang zei ik tegen mijn moeder laten we nog een lekker smoothy drinken, dan hebben we ten minste nog wat aan ons bezoek gehad. Een glimlach, ja lekker! Natuurlijk hadden wij beide vragen van waarom nu? Waarom een ander kanker? Wat is de kans dat je twee verschillende kankers tegelijk hebt? En dat zijn allemaal vragen waarop geen antwoord op krijgt. En later zei mijn moeder diverse keren ik had zo graag nog 10 jaar extra gehad. Wel heb ik ervaren dat slecht nieuwsgesprek snel verwerkt wordt en de mens de kracht heeft om verder te schakelen. En zo ook mijn moeder.

De arts had op haar vraag hoe lang heb ik nog? geantwoord twee tot vier maand. Maar dat is een gemiddelde mevrouw, u bent een individueel. Zou ik kerst nog halen?, was mijn moeders vraag daarna. Dat duurt nog wel heel lang, was haar spontane reactie. Maar de arts keek mijn moeder aan en zei: zoals ik u nu zie zou dat ook kunnen. Toen vertelde mijn moeder dat één van haar wens was om een witte kerstboom te hebben. Een wens die ik nog niet eerder had gehoord.

Mijn moeder begon na te denken over de laatste deel van haar leven. En van twee tot vier maand hebben wij snel drie tot zes maand van gemaakt. Mijn moeder ging er niet bij zitten, nee verdriet heeft geen zin. En verwerkingsproces van het overlijden van mijn vader in 2016 werd ineens omgezet in: gelukkig is hij er niet bij, want hij zou het zo zielig gevonden hebben. Ik ga naar Johan heen, naar jullie vader. Daar was mijn moeder heel zeker van.

Toch had ze één zware last. Ze zei: ik kan tegen iedereen vertellen dat ik niet lang meer heb. En van ieder kan ik afscheid nemen. Alleen van mijn kat Tommy niet. Tommy is mijn kat, maar ik ben zijn mens. En ik kan hem niet vertellen wat aan de hand is. Ik had mijn moeder al beloofd dat ik voor Tommy zou zorgen en om haar te betrekken heb ik de eerste krabpalen samen uitgezocht en gekocht. Met Tommy komt allemaal wel goed!, en dat gaf haar rust. Wel goed kammen hoor!, ja mam, dat komt goed. Maar om dat ook gerust te stellen kwam ik een aantal keren 's ochtends om Tommy te kammen.

Mijn moeder begon op te ruimen. Ze wilde ons niet met rommel achter laten, maar het was ook zo dat ze genoot van anderen blij te maken. Daarom gaf ze dingen met een warme hand weg, in plaats van met de koude hand. We namen de oude foto's door en we hebben de oude horloges bekeken en vergeleken met de oude foto's. Ook zijn we met de auto naar Almelo afgereisd om nog een bezoekje te brengen aan de Parallelweg 100, waar oma en opa vroeger woonden en naar Parallelweg 50 waar ze geboren was en haar eerste herinneringen van had. Dat stukje daar, dat heeft mijn vader gebouwd. En dat daar...

Ook gingen wij bijna elke week naar het restaurant. Wanneer zij kon en energie genoeg had. Eten daar hield ze van en tot op haar laatste dag heeft ze daarvan kunnen genieten. Wel was het al snel dat ze een doosje meenam om een deel erin te doen en mee te nemen naar huis. Ach, dat zullen ze in het restaurant toch niet moeilijk over doen? Maar ze deed dit elke keer stiekem. De dag erna kon ze nog lekker genieten van een stukje vlees. Op een gegeven moment nam ik chips voor haar mee. Want elke keer dat ik boodschappen haalde, nam ik nieuwe dingen voor haar mee. Dingen dat ze niet eerder had gehad. Chips!, ach, het maakt ook niets meer uit of ik elke dag chips eet toch? Mijn moeder vertelde dat ze geregeld op haar lijn moest passen. Maar dat hoeft nu niet meer!, zei ze met een grote glimlach.

In de zomervakantie waren we een dagje in Walibi en op de terug reis hebben wij een grote zak snoep samengesteld. Van elke bak hebben we een aantal snoepjes gepakt om zoveel verschillende soorten snoepjes in één zak te krijgen. Bij de balie keek de vrouw ons raar aan en ik vertelde dat dit iets van de bucketlist was. Ze pakte het prachtig in en mijn moeder vond dit geweldig. En de snoep was in een paar dagen op. Delen?, nee!, normaal was ze altijd van het delen maar dit keer was dit voor haar!

Op een gegeven moment vroeg mijn broer Peter of mijn moeder een lijst wilde maken wie een rouwkaart moet krijgen. Want haar telefoonlijstje, daar stonden veel namen in. Dat is goed!, was haar reactie. Een paar dagen later vertelde ze dat ze contact had gehad met de begrafenisondernemer en de enveloppen al waren bezorgd. En dat ze die zelf had geschreven. Niet alleen dat ze zelf controle had, maar ook dat ze ons wilde ontzorgen.

Het moment dat het slechter ging en prednisolon plus morfine kreeg was juist voor haar gunstig. Mijn moeder had last van reuma, had twee kunstknieën en last van instabiliteit in de knieën. Ze kon slechts kleine stukjes lopen en een klein stukje fietsen. Maar juist door prednisolon kreeg zij naast meer energie ook minder dikke knieën en minder pijn. Ze ging meer dingen zelf doen. Op de fiets naar Action om kunstbloemen te kopen. En naar de dierenwinkel om speeltjes voor Tommy te kopen. Maar ook ging ze naar mijn broers huis om daar het aanrecht op te ruimen en kleine dingetjes in zijn huishouding te doen. Later zei ze wel eens, ik was net de hulk.

Elke dag kreeg ze bezoek en vaak niet één, maar meerdere mensen die langs kwamen. Ook namen zij lekkere dingen mee. Ze genoot zo van deze aandacht. Zoveel dat ze bijna nooit nee zei, terwijl aan het einde ze eigenlijk niet meer kon volbrengen en vol kon houden. Maar ook ging ik met haar nog twee keer naar tante Anna. En tijdens deze twee bezoeken gaf ze diverse dingetjes die Anna kon gebruiken. Dat deed ze met veel dingen, over alles werd nagedacht. Er werd zoveel mogelijk weggegeven om anderen helpen en om anderen blij mee te maken.

's Nachts was het lastig, vooral in de tijd dat ze last had van veel zweten. Zoveel dat het hele bed twee keer in de nacht verschoond moest worden. De vermoeidheid brak haar op. Maar de arts had de gouden tip: slikt u prednisolon in de avond? Slikt dat 's ochtends en neem extra paracetamol op het moment dat u naar bed gaat. Dat hielp, ze kon weer beter slapen. Een grote opluchting voor haar.

In het begin zei ze wel eens: hadden we Tommy maar niet aangehaald. Maar tijdens haar ziekte was dit haar grootste steun. Ze stond met Tommy op en ging naar bed wanneer Tommy naar de keuken gebracht was. Tommy werd ontzettend verwend. 's Ochtends na het kammen kreeg hij snoepjes. Daarna ging mijn moeder een plak roggebrood eten. Natuurlijk kreeg Tommy hiervan een stukje mee. 's Middags at mijn moeder ook iets waarbij vaak rekening werd gehouden met Tommy. Want Tommy kwam altijd op de leuning van de bank zitten. Er was een moment dat mijn moeder in de nacht niet kon slapen en op de stoel in slaap is gevallen. Beetje wakker wordend realiseerde ze zich dat ze erg slecht aan toe was en dat ze geen deken over haar blote benen had gelegd. Maar het was heerlijk warm en ze sliep verder. 's Ochtends bleek waarom. Tommy zat op haar schoot de hele nacht.

Op een gegeven moment was prednisolon uitgewerkt. Het ging slechter en slechter. De arts had al toegezegd dat wanneer dit zou gebeuren er nog een middel was. Eentje die zwaarder was. Mijn moeder heeft dit altijd het boze broertje van prednisolon genoemd. Het werkte gelukkig direct erg goed. Maar ze werd er wel wat hyper van. Ze type vijf kwartier in een uur. Want ze was heel actief geworden op Facebook. Facebook was vroeger iets van onze vader, Johan. En mijn moeder deed veel aan spelletjes als WordOn. Daar kende ze ook wat mensen waarmee ze berichtjes verstuurde. Facebook zocht ze leuke kattenfoto's op. Plaatste leuke berichtjes. Maar in de nachtelijke uren, vooral aan haar einde van haar leven, schreef ze diverse berichtjes via messenger.

Ook antwoordde ik 's nachts wel eens terug. Zo ook op haar reactie dat ze vader zou zien als ze zou overlijden. Niet alleen pa, denk maar eens aan wie je allemaal terug ziet! Ze is de hele nacht bezig geweest met herinneringen ophalen. Goed dat ik dit schreef, schreef ze. Tante Sietske natuurlijk, die wacht op mij, zo vaak mee gelachen. Mijn opa en wie weet oma. Oom Henrik, overleden toen ze nog maar 13 was. Zuster Leopolde hand in hand beloofd om elkaar op te zoeken. Annie, Erna, haar goede vriendinnen, tante Jo van wie mijn moeder de ogen van heeft gesloten. Natuurlijk opa en oma Braak. Papa's zusje Aafke wiens verjaardag ze nooit vergat. En nog van een aantal kinderen die veel te jong overleden waren. Buurman Mans niet te vergeten, zolang naast gewoond. En ongeveer tien poezen...

Moeder had gelukkig niet veel pijn. Maar van de morfine zag ze wel op een gegeven moment beestjes. Beestjes die over het behang langs het schilderijtje liepen. Kleine beestjes, maar zo scherp van geest wist ze dat ze niet echt waren. Op een gegeven moment liep mijn moeder naar het behang en ving daar een fruitvliegje. Zie je wel!, ik ben nog niet gek! Deze is echt! Ook hoorde ze een keer mijn vader in de keuken. De geluiden precies je papa. En een keer midden op de dag zag ze Peter op de bank zitten met heel helder licht om hem heen. Komt Martin ook?, vroeg ze. En op dat moment zat er niemand meer op de bank. Het was Peter helemaal niet die er zat. Maar dat helder licht, zo prachtig. Zou dat het helder licht zijn dat ik straks ga zien, schreef ze me later.

En de laatste weken dat ik 's ochtends las: goedemorgen!, ik ben er nog! Want het ging steeds slechter met mijn moeder. In alles merkte je dat haar lichaam aan het opgeven was. Eén van haar laatste nachten schreef ze me in de midden van de nacht: 3.52 ik schrik wakker. Wat WIL IK GRAAG? Douchen dus. Kan ik dat? NEE? Doe ik dat...ja dus....heerlijk warm water...stevige kraan. Heerlijk gevoel. Tot het laatst moment deed ze veel zelf. Ook al had ze thuiszorg, ze was daar zo blij mee en maakte daar vele persoonlijke gesprekken mee. Ze had haar uitvaart al zelf op papier gezet hoe alles moest verlopen. Toch werd in het laatst moment nog wat gewijzigd. Waarom zou ik de kleding die ik op vader's crematie aanhad dragen?, zei ze. Ik kan veel beter de kleding aandoen waar ik zo blij mee ben en zo plezierig zit. Een rood vestje dat ze heel vaak gedragen had, het stond haar ook veel beter.

Foto behorend bij blog

Eén ochtend had ik zelf moeilijk en toen las ik haar bericht op Facebook waar onder andere in stond: Martin, doe vandaag kalm aan. Een wijze raadgevend zinnetje, dat me altijd bij gaat blijven. Raadgevend, helpend, regelend, dat deed ze vaak. In mijn jeugd heeft ze ook vaak ervoor gezorgd dat ik goed geholpen werd. Juiste moment geopereerd, juiste school etc. Maar ook de zorgen, niet alleen van ons, maar ook van anderen. Ze was altijd begaan met iedereen.

Geloven betekent... God... Verrijzenis en weerzien. Drie woorden, geen zee aan bijbelkennis voor nodig. Zalig zijn de barmhartigen, want hun zal barmhartigheid geschieden. Tot haar laatste moment heeft mijn moeder kunnen genieten en had ze de kracht om verder te gaan. Terug kijkend was het ook de juiste keuze geweest om niet voor behandeling te gaan. Ze heeft goede zes maanden gehad na het slecht nieuwsgesprek met de arts. Van iedereen afscheid kunnen nemen, van alles kunnen bespreken. Elk fotoalbum is doorgenomen. Haar worden waren dan ook: Zo is het goed.

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog

Geschreven op 18 november 2017.
Ter herinnering van mijn moeder Marga Braak-Keen.
Henrita Margareth Braak-Keen, 2-11-1948 - 31-10-2017 
dinsdag, 31 oktober, 2017, 7:42 pm - Persoonlijk
door Martin Braak
Na al wat langer klachten van vermoeidheid en koliek pijn was er een scan van haar lichaam gemaakt. Helaas bleken er vlekken te zien op haar lever en alvleesklier. De hoop was dat het uitzaaiingen waren van de borstkanker die zij twee jaar geleden had. Helaas bleek het geen uitzaaiingen te zijn en bleek het om een nieuwe kanker te gaan dat niet behandeld kon worden. De uitzaaiingen waren ook al aanwezig in de klieren onder haar maag. Mijn moeder wens was om het niet te behandelen en om de resterende tijd die zij zou hebben kwalitatief goed door te brengen.

De eerste maand ging het redelijk goed en genoot zij van alle aandacht en het lekker eten. Daarna begonnen de vreemde vermoeidheid zodanig vorm te krijgen dat het lastig werd. Ze kreeg een variant van Prednison en morfine waarna ze er weer tegen kon. Ze ging zelfs meer fietsen en ging naar de winkel om snoep en speelgoed voor haar kat Tommy te kopen. Diverse restaurants werden bezocht en tot op de laatste dag heeft zij genoten van het eten. Ook begon zij met opruimen van haar goederen om dit met warme hand weg te kunnen geven. En ons niet met rommel te laten zitten. Na drie maand begon ze 's nachts enorm te zweten. Ze moest diverse keren haar bed 's nachts verschonen. Dat brak haar op en op advies van de dokter ging zij Prednison niet 's avonds maar 's ochtends slikken. Plus dat ze 's avonds extra paracetamol moest slikken. Dit bleek de gouden tip te zijn en haar nachtritme werd weer wat normaler.

Maar na enkele weken bleek Prednison niet meer goed te werken en was een week slecht aan toe. Zo slecht dat we dachten dat het haar laatste week zou zijn. Ze kreeg een boze broertje van Prednison, zoals zij dit zelf noemde, en ze fleurde weer op. Morfine was in de tussentijd ook met stapjes verhoogd. Ze werd er hyper van, praatte en chatte vijf kwartieren in een uur. Slapen ging in stapjes en werd onderbroken door Facebook bezoeken, het plaatsen van lieve berichtjes, en toch even wat in de huiskamer wat te doen. Ook begon zij diertjes op het behang te zien, helder licht in de woonkamer en ook geluiden van mijn vader papa in de keuken. Helder bij geest tot het laatst moment realiseerde ze dat dit niet echt was, behalve dat van papa. Ook in bed begon ze last te krijgen van haar polio en ging daarom 's nachts na een paar uurtjes bedrust in haar stoel te slapen. Haar lichaam begon steeds zwakker te worden, het werkte niet meer.

Terwijl zij de wens had om de verjaardag van mijn broer Peter te halen en dat is gelukt inclusief het vieren hiervan met Chinees eten, taart en snoep. Dinsdagavond om 18:42 is ze rustig ingeslapen nadat ze nog lieve woorden heeft toegesproken. Jongens, jullie zorgen voor elkaar. Ze hard er vrede mee. Vrede met de goede zes maanden die ze gehad heeft en vrede dat ze naar onze vader Johan zou gaan.



Foto behorend bij blog

Ik droomde eens en zie ik liep
aan 't strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen, want ook
de Heer liep aan mijn zij.
Wij liepen samen het leven door
en lieten in het zand
een spoor van stappen, twee aan twee;
de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij
en zag mijn levensloop
in tijden van geluk en vreugd
van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar een paar stappen staan...
Ik zei toen: "Heer waarom dan toch?
Juist toen Ik u nodig had;
juist toen ik zelf geen uitkomst zag
op het zwaarste deel van het pad ..."
De Heer keek toen vol liefde mij aan
en antwoordde op mijn vragen:
"Mijn lieve kind, toen 't moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen..."
Een paar foto's van golvend haar, de langhaar variant bij de Russische dwerghamster 
zondag, 29 oktober, 2017, 5:08 pm - Russische
door Martin Braak
Heel af en toe plaats ik een bericht over mijn golvend haartjes die ik sinds 2008 fok en bij mij ontstaan zijn. Het is een bijzonder mutatie die ik nog steeds niet goed onder controle heb. Wel heb ik er diverse aantal hiervan. In 2016 leek het bijna mis te gaan, maar door goede combinaties te maken en jongen te houden heb ik nu voldoende om verder mee te fokken.

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog

Foto behorend bij blog