dinsdag, 31 oktober, 2017, 7:42 pm - Persoonlijk
door Martin Braak
Na al wat langer klachten van vermoeidheid en koliek pijn was er een scan van haar lichaam gemaakt. Helaas bleken er vlekken te zien op haar lever en alvleesklier. De hoop was dat het uitzaaiingen waren van de borstkanker die zij twee jaar geleden had. Helaas bleek het geen uitzaaiingen te zijn en bleek het om een nieuwe kanker te gaan dat niet behandeld kon worden. De uitzaaiingen waren ook al aanwezig in de klieren onder haar maag. Mijn moeder wens was om het niet te behandelen en om de resterende tijd die zij zou hebben kwalitatief goed door te brengen.door Martin Braak
De eerste maand ging het redelijk goed en genoot zij van alle aandacht en het lekker eten. Daarna begonnen de vreemde vermoeidheid zodanig vorm te krijgen dat het lastig werd. Ze kreeg een variant van Prednison en morfine waarna ze er weer tegen kon. Ze ging zelfs meer fietsen en ging naar de winkel om snoep en speelgoed voor haar kat Tommy te kopen. Diverse restaurants werden bezocht en tot op de laatste dag heeft zij genoten van het eten. Ook begon zij met opruimen van haar goederen om dit met warme hand weg te kunnen geven. En ons niet met rommel te laten zitten. Na drie maand begon ze 's nachts enorm te zweten. Ze moest diverse keren haar bed 's nachts verschonen. Dat brak haar op en op advies van de dokter ging zij Prednison niet 's avonds maar 's ochtends slikken. Plus dat ze 's avonds extra paracetamol moest slikken. Dit bleek de gouden tip te zijn en haar nachtritme werd weer wat normaler.
Maar na enkele weken bleek Prednison niet meer goed te werken en was een week slecht aan toe. Zo slecht dat we dachten dat het haar laatste week zou zijn. Ze kreeg een boze broertje van Prednison, zoals zij dit zelf noemde, en ze fleurde weer op. Morfine was in de tussentijd ook met stapjes verhoogd. Ze werd er hyper van, praatte en chatte vijf kwartieren in een uur. Slapen ging in stapjes en werd onderbroken door Facebook bezoeken, het plaatsen van lieve berichtjes, en toch even wat in de huiskamer wat te doen. Ook begon zij diertjes op het behang te zien, helder licht in de woonkamer en ook geluiden van mijn vader papa in de keuken. Helder bij geest tot het laatst moment realiseerde ze dat dit niet echt was, behalve dat van papa. Ook in bed begon ze last te krijgen van haar polio en ging daarom 's nachts na een paar uurtjes bedrust in haar stoel te slapen. Haar lichaam begon steeds zwakker te worden, het werkte niet meer.
Terwijl zij de wens had om de verjaardag van mijn broer Peter te halen en dat is gelukt inclusief het vieren hiervan met Chinees eten, taart en snoep. Dinsdagavond om 18:42 is ze rustig ingeslapen nadat ze nog lieve woorden heeft toegesproken. Jongens, jullie zorgen voor elkaar. Ze hard er vrede mee. Vrede met de goede zes maanden die ze gehad heeft en vrede dat ze naar onze vader Johan zou gaan.
Ik droomde eens en zie ik liep
aan 't strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen, want ook
de Heer liep aan mijn zij.
Wij liepen samen het leven door
en lieten in het zand
een spoor van stappen, twee aan twee;
de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij
en zag mijn levensloop
in tijden van geluk en vreugd
van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar een paar stappen staan...
Ik zei toen: "Heer waarom dan toch?
Juist toen Ik u nodig had;
juist toen ik zelf geen uitkomst zag
op het zwaarste deel van het pad ..."
De Heer keek toen vol liefde mij aan
en antwoordde op mijn vragen:
"Mijn lieve kind, toen 't moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen..."
reactie toevoegen
| permalink
